Iemand die ziet wat je kunt

Je kunt niet níet onder de indruk zijn als je de laan naar de Helmondse kantoorvilla van Wesselman accountants en adviseurs in rijdt. Het prachtige, historische pand heeft een moderne, glazen aanbouw en is omgeven door hoge bomen.

Bij de bushalte voor de villa stapt een vrouw uit, met de telefoon aan haar oor komt ze naar ons toe gelopen. Het is Anne Miano (51), die belt met haar jongste zoon Elijah (11). Hij vindt het spannend om alleen thuis te zijn, daarom hebben ze afgesproken dat ze contact houden vanaf het moment dat zij de deur uitgaat, totdat hij wordt opgehaald voor school. Het is slechts een klein voorbeeld van een uitdaging die Miano als alleenstaande, werkende moeder van drie zoons slim wist op te lossen.

Miano neemt ons mee naar binnen, naar de imposante vergaderzaal, waar haar werkgever Gülhan Üçgül en jobcoach Fleur Loonen al zitten te wachten. Sinds twee maanden werkt Miano als junior staff op de afdeling accountancy van Wesselman. Het gaat om een proefplaatsing, die deel uitmaakt van het ontwikkelprogramma Sterk aan het Werk dat de Driessen Foundation (zie kader) uit Helmond haar aanbiedt.

‘Anne is een van de negen alleenstaande bijstandsmoeders die we op dit moment begeleiden. We helpen hen een baan te vinden die past bij hun talenten én hun gezinssituatie’, legt Loonen uit. ‘We proberen ze aan een baan te helpen waar ze echt blij van worden. Voor een alleenstaande moeder betekent dat in de eerste plaats dat de kinderen er niet onder mogen lijden. Met een beetje goede wil is dat best te organiseren, bijvoorbeeld door te werken onder schooltijd.’

Dat het vinden van een leuke baan behoorlijk ingewikkeld is als je in je eentje een gezin draaiende houdt en al een tijdje in de bijstand zit, kan Miano beamen. ‘Ik kwam op mijn dertigste uit Kenia naar Nederland, maar hier was mijn ervaring als computer­programmeur niets waard. Ik moest helemaal opnieuw beginnen’, vertelt ze.

‘Op advies van ROC Ter AA koos ik voor financiële administratie. Ik ben goed met cijfers, dus dat leek me wel wat.’ Maar niet lang nadat Miano haar mbo-diploma kreeg, werd ze ziek. Na een zware operatie belandde ze in de bijstand. ‘En toen werd het lastig’, vertelt ze. ‘Ik had wel tijdelijke baantjes, maar het lukte niet om vast werk te vinden.’

Loonen herkent de neerwaartse spiraal waarin alleenstaande moeders in zo’n geval terechtkomen. ‘Als je zoektocht naar werk steeds uitloopt op een teleurstelling, daalt je zelfvertrouwen en daardoor de kans op succes’, vertelt ze. ‘Dan heb je iemand nodig die je wijst op je talenten en wat deuren voor je opent.’ In Miano’s geval was dat iemand van welzijnsorganisatie LEVgroep, die haar aanmeldde voor Sterk aan het Werk.

Het programma duurt acht maanden en bestaat uit een proefplaatsing bij een werkgever, begeleiding door een jobcoach en een training voor professionele en persoonlijke ontwikkeling. ‘Na acht maanden hebben de deelnemers een rugzak vol werkervaring, waarmee ze meer kans maken op de arbeidsmarkt’, vertelt Loonen. ‘Sommigen blijven bij de werkgever die hun een proefplaatsing aanbood, voor anderen zoeken we naar een nieuwe plek.’

Miano’s ontwikkeltraject begon met een speed date met werkgevers. Aan een van de tafeltjes zat Gülhan Üçgül, vennoot en verantwoordelijk voor de accountancypraktijk bij Wesselman. ‘Op deze manier kunnen we iemand uit onze eigen stad de kans geven om een betere toekomst op te bouwen’, verklaart ze haar deelname. ‘Anne was mijn favoriete kandidaat. Ik heb haar direct een proefplaatsing van twee maanden aangeboden, met een optie voor verlenging met een half jaar.’

Op haar eerste werkdag koppelde Üçgül Miano aan collega Nicole Venter, een Zuid-Afrikaanse die sinds een halfjaar met haar gezin in Nederland woont en Miano coacht. ‘Het klikte meteen, zowel professioneel als persoonlijk’, vertelt Miano. ‘Ik kan alles vragen en ben niet bang om iets verkeerd te doen.’

Als Miano vertelt dat haar eerste twee maanden erop zitten, kijken we voorzichtig naar haar werkgever, aan de overkant van de tafel. Üçgül begint te lachen. ‘We hebben Anne vorige week inderdaad een halfjaarcontract aangeboden’, bevestigt ze. ‘Ik heb mijn bewondering voor haar uitgesproken. Inhoudelijk doet ze het goed en ze staat open voor feedback. Anne is duidelijk blij met deze kans en straalt uit dat ze zich thuis voelt; dat doet ook iets met ons als collega’s. Mensen die hard moeten knokken voor een kans, staan anders in het leven. Dingen die voor ons vanzelfsprekend zijn, zijn dat niet voor hen. Deze andere perspectieven verrijken onze bedrijfscultuur. Daarom investeren wij al jaren bewust in diversiteit, zowel qua leeftijd en sekse als culturele achtergrond.’

De kans die Miano bij Wesselman krijgt, heeft ook effect op haar gezin. ‘Mijn oudste zoon was zo trots toen ik vertelde over mijn halfjaarcontract’, vertelt ze. ‘Het gevoel dat het kán, vooruit komen in het leven, stimuleert ons allemaal. Omdat ik nu een goed arbeidscontract heb, kan ik BSO voor Elijah gaan regelen, zodat ik meer uren kan maken. Misschien kan ik dan over een tijdje eindelijk mijn moeder uit Kenia laten overkomen.’

Enkele dagen later ontmoeten we Miano opnieuw; bij de Driessen Foundation pikken we een stukje mee van de trainingsbijeenkomst met de andere moeders. Vandaag praten ze over normen en waarden die belangrijk zijn op de werkvloer. Op tijd komen is er een van – en dat is soms een hele uitdaging, vertelt Mirtha, een moeder die op de fiets naar haar werk gaat. ‘Bij slecht weer gaat alles langzamer, ook het wegbrengen van de kinderen. Het is fijn dat mijn baas dat begrijpt. Hij heeft zelfs een regenbroek voor me gekocht.’ ‘Wat aardig. Een auto was nog mooier geweest’, grapt een moeder naast haar.

Vertrouwen is een andere waarde die op de flip-over wordt geschreven. Hoe stimulerend het contact met andere moeders is bij het opbouwen van zelfvertrouwen, bewijst de vraag van een deelneemster over de naderende bedrijfsborrel: is het stom als je je even wilt omkleden of gaat iedereen gewoon in zijn werkkleding?

‘Dat is helemaal geen gekke vraag’, zegt Jonie, die ook ooit zoiets meemaakte. ‘Op mijn vorige werk was het normaal om je even om te kleden, dus ik zou gewoon andere kleding meenemen.’ Trainer Fleur van Osch kijkt tevreden. ‘Door hun openheid tegenover elkaar zie je hun zelfvertrouwen groeien. Daarvoor hebben ze ons helemaal niet nodig.’